Deze geitjes zijn het toonbeeld van aanhankelijkheid. Ze komen op je af, vrolijk, mekkerend van ach en wee, en willen maar een ding. Knuffelen en gezien worden. Je onverdeelde aandacht!
Onverdeelde aandacht…. gezien worden zoals je bent… soms vrolijk, soms mekkerend, soms ach en wee… maar behoefte aan die onverdeelde aandacht.
Wat is het toch een bizarre tijd. En wat missen we juist die knuffel, dat kneepje in je arm, die schouderklop. Die stevige arm om je heen.
Gezien worden… een knuffel met onze ogen. Elkaar ècht aankijken; een knipoog geven, liefdevol licht schijnen, alsof je door de ander geen kijkt. Totdat we elkaar weer mogen vasthouden…
Houd vol!