En toen was het stil. Toen Jezus’ de woorden uitsprak “Het is volbracht” werd het stil… Het levenloze lichaam van Jezus hing daar..naakt, kwetsbaar. Op dat moment kon niemand begrijpen wat de ware betekenis is van de woorden “Het is volbracht”. Hoe zullen de omstanders naar dit sterven hebben gekeken?
De omstanders
Zouden de Farizeeërs trots op zich zelf geweest zijn? In de tempel misschien wel een feestje gevierd?. Jezus de Nazireeër vormt geen bedreiging meer voor hun macht imperium. Nooit meer een menigte die zijn naam scandeert, nooit meer lastige kwesties over genezingen. Ja… de mannen kunnen verguld zijn met zich zelf. “Dit hebben ze goed opgelost.” De rust kan weer keren.
En Pilatus? Die man die zijn handen in onschuld waste.? Hoe is zijn geweten gaan spelen? Pilatus die al vele doden op zijn naam heeft staan, kan het niet ontkennen; deze man is een ware koning.
De discipelen? Waar zijn zij gebleven? Er was in de tuin van Getshemane complete chaos. De groep is uit elkaar gevallen. Angst had de boventoon. Bang om ook opgepakt te worden. En Petrus… die zo heldhaftig was… en toch kwamen de woorden van Jezus uit “Eer de haan kraait..” We weten dat Petrus, Jezus tot drie keer toe heeft verraden. “Ik ken hem niet”.
En Judas? Volgens het Mattheus evangelie kreeg hij berouw… en hij bracht zijn “de penningen” terug. Judas kreeg inzicht in zijn daad. Door zijn verraad is Jezus veroordeeld. Zou Judas op dat moment nog gehoopt hebben dat de oversten de veroordeling van Jezus terug zouden roepen?
De Judas in mij
Judas schuldig… Jezus onschuldig.
Er staat in de bijbel Judas kreeg berouw. Berouw, dat woord klinkt dieper, intenser dan spijt. In het woordenboek staat het omschreven als bekering, besef van schuld, droefheid, gewetensknaging, hartknaging….verdriet wroeging, schuldbesef.
Judas erkent zijn schuld en ziet de onschuld van Jezus. De gewetensknaging het verdriet en de wroeging drukt op hem. Volgens Mattheus Evangelie heeft hij de tempel verlaten en zichzelf van het leven beroofd.
Judas. Net als Jezus, valt de dood hem ten deel. Judas.. ik vind het altijd moeilijk te begrijpen, hoe is het zo ver met hem gekomen. en vraag me af “Zou Hij ook bij Jezus in de hemel zijn?”
Vandaag treft me; Judas heeft de onschuld in Jezus gezien, en hij heeft zijn eigen schuld gezien. Onschuldig bloed verraden.
Vandaag treft het me: is Judas niet een beeld van de mensheid?. De mensheid met de eigen wil.
De mens die door hebzucht zich zelf wil verrijken, die door jaloezie de strijd aan gaat met de ander. De mens die in woede ontsteekt als iets niet gaat zo hij het wil. De mensheid die met al hun drang naar meer meer meer… de aarde vernietigt.
En zou de mens in de voetsporen van Judas niet berouw moeten tonen voor het kwaad wat hij aanricht. Judas zei “Ik heb gezondigd”, er staat dat hij berouw heeft.
Mogen wij op deze stille zaterdag niet ons zelf gaan onderzoeken in ons hart… waar hebben wij de ander gediend.. en waar niet. Judas belijdt “Ik heb onschuldig bloed verraden”. Judas kwijnt weg in berouw… en het slaat door… na intense wroeging en zelfhaat. Heeft Hij het zicht op Jezus gehad? Het is niet aan ons.
Ik geloof wel dat we wat mogen leren uit het verhaal van Judas. De Judas, zit in de mens. Zit in ons allemaal. De Judas is iemand die intens berouw heeft van zijn verkeerde keuze. Elke mens heeft een keuze. Ook te kiezen voor het kwaad is een keuze. En dat is een gemiste kans… het is zonde.
Hoeveel mensen gaan gebukt onder het besef van hun eigen zonde. Het drukt op hen. Het maakt soms depressief. En misschien tonen ze hun berouw wel aan mensen in hun omgeving. Net zoals Judas zijn berouw toonde bij de Hogepriesters. De hoge priesters zijn duidelijk “Wat moeten wij met jouw berouw”. Judas was aan het verkeerde adres.
Een dag van bezinning, berouw
Stille zaterdag; een dag van bezinning. Een dag van grondige inspectie in ons hart. Berouw tonen, vergeving vragen; er is er een die daar rust en vrede in kan geven. Zie op Jezus. De Judas in ons mag het weten “Het is niet te laat” Jezus heeft het zelf gezegd “Kom tot mij, allen die vermoeid en belast zijn”.
“Kom tot mij, allen die vermoeid en belast zijn”
Jezus matheus 11;28
Het leven van Jezus stond in het teken van de ander dienen. Het sterven van Jezus, mag ons bewust maken van ons gedrag, ons verkeerde keuzes. En we mogen weten…. we leven toe naar Pasen.
Begrafenis
Jozef van Arimathea, een rijke raadsman, discipel van Jezus, raapt zijn moed bij elkaar en vraagt aan Pilatus of hij het lichaam van Jezus mag meenemen. Heel ongebruikelijk. In die tijd werden de lichamen van gekruisigden in een soort massagraf geworden. Het lichaam viel de vogels ten deel. Maar het zou heel goed kunnen dat Jozef een lijntje had naar Pilatus. Dat ze in dezelfde kringen verkeerden. En zijn moed wordt beloond. Pilatus geeft toestemming en voor dat de Sabbat invalt legt Jozef het lichaam in een nieuw graf, wat in de rots was uitgehold. Het is een sobere begrafenis. De vrouwen die bij Jezus’ kruis stonden keken toe en zagen in welk graf de Heer werd gelegd. Jozef rolt een steen voor de ingang.
Jezus lichaam, kapot gemaakt, met doorboorde handen.. de striemen van de gezeling op zijn rug. De straf die hij moest ondergaan. De giftige beker die door dit Lichaam en deze Geest is opgenomen, de beker van alle verkeerde keuzes in de mensen levens. De gemiste kansen.. de zonde… Het lichaam gaat de zonde afleggen.
In de graftuin zullen de vogels hun avondlied hebben laten horen. De zon zakt langzaam naar de horizon… de Sabbat vangt aan. Stille zaterdag… een dag van berouw, bezinning, berusting.
#Markus15 #Matheus27